Muzeum inne niż wszystkie

Temperatura powietrza taka, że aż się nie chce wychodzić na zewnątrz. Bo co może być przyjemnego, jeśli na termometrze ponad 35 stopni, wilgotność dochodząca do 60%, kurz, pył i wszystko się lepi.

Czy nie lepiej w takiej sytuacji siąść w klimatyzowanym pomieszczeniu, otworzyć piwo ananasowe (choć to w sumie napój bardziej niż piwo – zaledwie 0.8% alkoholu. Toż przecież otwarty karton soku jabłkowego w takiej temperaturze będzie miał następnego dnia większą zawartość alkoholu 😉 ) i albo napisać coś na bloga, albo poślęczeć trochę nad krzakami chińskimi, ewentualnie obejrzeć jakiś film? Opcji jest kilka. I tylko zgrzyt taki z tymi wszystkimi opcjami, że to domatorskie rozwiązania.

A przecież w weekend przynajmniej można by się gdzieś wybrać.

Tym bardziej, że mieszkanie zmieniłem – na dokładnie drugi kraniec miasta, przez rzekę, aż na Pudong (tym, którzy nie wiedzą – Szanghaj dzieli się na dwie części – starą część Puxi, oraz nową – Pudong). Powietrze tutaj znacznie lepsze – a uwierzcie mi, że takie rzeczy już tutaj wyczuwam. Okolica chińska (jakkolwiek to nie brzmi – ale piszę to po to, żeby było jasne, że nie przeniosłem się w okolicę zamieszkiwaną przez obcokrajowców) – o wiele lepsza niż poprzednia.

Lepsza pod kilkoma względami – o powietrzu już było, więc o innych rzeczach – znacznie lepsza komunikacja, więcej niezłych restauracyjek (więszkość moich ulubionych – koreańska, hongkońska, syczuańska), kilka większych sklepów, sporo miejsca na rolki (i tylko czekać trzeba, aż temperatura stanie się łaskawsza – bo teraz jeżdzenie na rolkach to czysta perwersja. Bo jak inaczej nazwać jeżdżenie, gdy w butach glupocze pot?).

Tak więc – żeby już nie pisać więcej o tym, dlaczego jestem zadowolony z nowego lokum i lokalizacji tegoż lokum – teraz słów kilka o tym, co można zrobić, jeśli się ma wolny weekend, nie chce się siedzieć w domu i ma się ochotę poznać coś nowego.

Otóż jedną z takich opcji jest wybranie się do muzeum. Wiem. Słowo to w Polsce nie brzmi zachęcająco. Nie za wiele u nas obiektów muzealnych, gdzie nie czujemy się, jakby nas wrzucono do zakurzonego pomieszczenia, z jeszcze bardziej zakurzonymi gablotami, pod którymi skryte są – jak nam wierzyć kazano, bo często przez warstwę kurzu nie ma jak samemu zobaczyć – skarby wszelakie.

Takim muzeom mówimy twarde i zdecydowane: nie.

Szkoda czasu.

W Szanghaju na szczęście jest muzeum zupełnie inne. Gablot tutaj niezbyt wiele, są za to przestronne sale, kilka sal kinowych (chyba w sumie 4, choć głowy nie dam), kilka resturacji, kawiarni. I – oczywiście – mnóstwo ludzi. Cóż – do tego trzeba się przyzwyczaić.

Ale do rzeczy. Mowa o Muzemum Nauki i Techniki. Piękny budynek, kika pięter, różne sale tematyczne (roboty, świat zwierząt, pająki – gościnnie ;-), ochrona środowiska, podbój kosmosu, człowiek, odkrycia naukowe i jeszcze pewnie kilka, które mi z głowy wyleciały), sale kinowe (3D – Imax oraz 4D – Iwerks) – zabawy na cały dzień.

My z Heleną zaczeliśmy od pełnego zanurzenia – czyli od seansu w Imax’ie – przy wejściu okulary i można było zanurzyć się w świat trzech wymiarów. Zanurzyć dosłownie – bowiem zaczeliśmy do filmu o głebinach morskich. I to chyba jestem z lepszych senasów, choć ja nie mogłem odżałować, że mi narrację zdubingowano – i zamiast Johnny Depp’a mówił do mnie jakiś Chińczyk. Ech. No przecież kapitan Jack Sparrow byłby bardziej przekonujący mówiąc o głębinach.

Od filmu zaczeliśmy, na filmie skończyliśmy. A w zasadzie to na dwóch filmach. Najpierw o klęskach żywiołowych – to też Imax, tyle że Dome (czyli ekran kinowy to olbrzymia kopuła – wiercenie się więc w trakcie oglądania jest jak najbardziej wskazane. Bo przecież jak inaczej zobaczyć lawę wylewającą się na ekranie za naszymi plecami?). I ostatnim akcentem zrobiliśmy film o kolizjach w kosmosie. Czyli jak to do takich zderzeń dochodzi, jak to wygląda, jak może wyglądać, gdy jakaś większa bryła znajdzie się nagle na kursie kolizyjnym z ziemią 😉

Zaś w międzyczasie, między kolejnymi seansami – zwiedzanie wystaw. Chyba największe wrażenie robi wystawa z pogranicza fizyki. Wszystko, co znamy z książek – tym razem w formie makiet, urządzeń – mozna podejść, samemu sprawdzić co i dlaczego. Tak, takie przyswajanie fizyki robi o wiele większe wrażenie. Na potwierdzenie – kilka zdjęć:

Zdjęcie nr 1 – Helena wbrew pozorom nie w trakcie pokazu magii. Ale ‘wyładowania’ podążające za ruchem ręki robią wrażenie 😉
Zdjęcie nr 2 – hmm, złudzenie? Czyli z cyklu-wiadomo, co to jest, ale i tak robi wrażenie
Zdjęcia nr 3 i 4 – trochę praktyki. Zobacz, jak na szybkość wirowania będzie miało wpływ, czy ręce masz bliżej ciała, czy też dalej. Nie polecane po jedzeniu.

Zdjęcie nr 1 – siadaj na rower i jedź. I tylko uważaj na ten balast, który masz pod sobą 😉
Zdjęcia nr 2 i 3 – a może być tak światło rozszczepić?
Zdjęcie nr 4 – posłuchaj …

I kolejne zabawy.
Zdjęcie nr 1 – przewróci sie, czy też nie?
Zdjęcie nr 2 – jak wyżej 😉 Cała trudnośc polega na tym, że tunel ten na ścianach ma diody LCD sprawiające wrażenie obracania się dookoła. I oto wchodzi się do takiego tunelu, starając się go przejść – uwierzcie, na początku (przynajmniej) traci się orientację i ma się ochotę wejść na ścianę 😉
Zdjęcia nr 3 i 4 – z cyklu Archwium X w odpowiedziach 🙂

Świat zwierząt z makietami tychże zwierzaków. Do tego ekrany, na których można zobaczyć zwierzęta w akcji – w trakcie łowów, zabaw, czy też jedzenia. Okazy w całego świata – podzielone na kontynenty.

I na koniec niespodzianka. Oto i Polka w gronie naukowców. Jedyny zgrzyt taki, że nigdzie nie ma podanej informacji, że ta Pani to Polka. Cała nadzieja w Chińczykach, którzy wiedzą o pochodzeniu Pani Marii.