Świątynia LingYin – czyli buddyzm zen w Chinach

Znalazł się i czas w Hanghzou na zwiedzenie buddyjskiej światyni (Lingyin lub Yunlin – znana jest pod dwiema nazwami). Obiekt podobno ciekawy, więc i tak sobie czas zaplanowaliśmy, żeby móc to miejsce odwiedzić.

Przyznam się szczerze, że jest to na pewno miejsce, gdzie można by się zrelaksować i wyciszyć. Problemem jest tylko (wiem, powtarzam się) liczba ludzi, jaka odwiedza to miejsce. Nie jestem niestety typem, który w środku zatłoczonego autobusu potrafi się kompletnie wyłączyć i medytować o sprawach nieziemskich – a tak częstokroć czuję się w trakcie zwiedzania w Państwie Środka. Jasne – można się przyzwyczaić.

Można też kombinować – np. zwiedzać w czasie posiłków. Plusem jest bez wątpienia to, że trudno się tutaj zgubić – zawsze się znajdzie ktoś, kto zna drogę (lub będzie udawał, że zna).

Tak czy inaczej – trzeba sobie radzić 🙂

—–

Dotarliśmy przed południem po krótkiej, półgodzinnej, jeździe. Pogoda świetna – w moim rozumieniu (czyli około 18 stopni, bezdeszczowo, słonecznie) – dla Heleny trochę za zimno. Wszystkim się nie da dogodzić 🙂

Zakup biletów odbył się w tempie ekspresowym, co było zaskoczeniem, zważywszy na tłumy ludzi dookoła. Na całe szczęście sporo grup, a w takim przypadku bilety kupuje tylko jedna osoba – przewodnik.

Potem jeszcze chwila szukania wejścia i jesteśmy. Hmm. No to trzeba się rozejrzeć, gdzie jesteśmy.

Wejście do światyni i niespodzianka. Okazało się, że bilety, które włąśnie zakupiliśmy upoważaniają tylko do zapoznania się z kompleksem leśno-parkowym. Za wstęp do światyni trzeba uiścić kolejną opłatę – co też robimy.

Po chwili już zmierzaliśmy do wejścia. Na przywitanie – zderzenie techniki z tradycją. Osobiście nie przepadam za takimi zestawami, ale może to kwestia gustu?

Kompleks świątynny jest spory. Jeśli ktoś chciałby zobaczyć wszystko dokładnie, to pewnie i pół dnia można tutaj spędzić. Nie jestem specem od buddyzmu, więc nie będę pisał tutaj z miną znawcy, że wiem, co, jak i dlaczego. Nie wiem (ewentualnie – wiem, że nie wiem 😉 ).

Dlatego też – po prostu garść zdjęć i kilka podstawowych informacji.

Sama światynia, jak już wspomniałem, została wybudowana w IV wieku, a dokładniej rzecz biorąc w roku 326 roku za sprawą mnicha HuiLi (pochodził z Indii) i uchodzi za jedną z większych świątyń buddyzmu Zen w Chinach.

Statua siedzącego Buddy (Sakyamuni Budda) jest podobno największą taką statuą w Chinach – ma niemal 25 metrów wysokości (zdjęcie tego nie oddaje).

Całkiem sporo modlących się Chińczyków:

A oto i zwiedzający 🙂

I na koniec:

Pierwsze zdjęcie – pochodzi z sali 500 mnichów. Jak można się domyślić w sali znajduje się 500 takich figur, każda z postaci patronuje czemuś innemu. Taki swoisty poczet świętych – jeśli można to do czegoś porównać.