Tokyo 2020, Beijing 2008

Nie, żebym jakoś popadał w melancholię (chociaż pogoda w Szanghaju tajfunowa i pracuję z domu), ale się zamyśliłem zaglądając na nasze serwisy internetowe w ciągu ostatnich 2 dni.

W oczekiwaniu na jakiś polski medal (ba, dobry wynik) media robią co mogą – na mnie te ich usilne próby budowania emocji wrażenia nie robią – popatrzcie tylko na ten język (poniższy collage to nagłówki z portali wp.pl i gazeta.pl):

“aż serce boli”, “wzruszający obrazek”, “dramatyczny finisz”, “dosadny komentarz”, “bylo blisko, ale”, “czekamy 25 lat i jeszcze poczekamy”, “(…) nie wie, co się dzieje”, “dyskwalifikacja!”, “smutne pożegnanie”, “nie wierzę”, “dramat polskich koszykarzy”, “(…) szły jak burza, wtem paraliż”, “dramatyczna końcówka”, “(…) zaprzepaściła medalową szansę” …

Mam dziwne wrażenie deja-vu – że niby gdzieś to widziałem, że niby coś takiego już się działo… Świat się zmienia, Amerykanie dalej z Chinami prowadzą cichą walkę o to, kto zdobędzie więcej medali, a Polska dalej czeka na medale i ‘pięknie’ walczy, żeby na końcu polec.

W ramach tego deja-vu zapraszam do przeczytania moich wpisów z roku 2008 – mojej pierwszej olimpiady oglądanej w Chinach 🙂 Wpisy, w ogólnej wymowie, wciąż są aktualne 😉

Czekając na medal Polaków

Beijing 2008 – jest i medal

Poniższy zaś wpis dedykuje naszym pływakom, tym, co to musieli opuścić Japonię jeszcze zanim rozpoczęły się zmagania:

Jak trener pierwszej klasy Walery Z. Henryka W, asystenta drugiego masażysty, o radę pytał i co z tego wynikło

— — 

Drogi Czytelniku – zachęcam do subskrypcji, dzięki której będziesz wiedział, kiedy pojawia się nowy wpis.