Tokyo 2020, Beijing 2008

Nie, żebym jakoś popadał w melancholię (chociaż pogoda w Szanghaju tajfunowa i pracuję z domu), ale się zamyśliłem zaglądając na nasze serwisy internetowe w ciągu ostatnich 2 dni.

W oczekiwaniu na jakiÅ› polski medal (ba, dobry wynik) media robiÄ… co mogÄ… – na mnie te ich usilne próby budowania emocji wrażenia nie robiÄ… – popatrzcie tylko na ten jÄ™zyk (poniższy collage to nagłówki z portali wp.pl i gazeta.pl):

“aż serce boli”, “wzruszajÄ…cy obrazek”, “dramatyczny finisz”, “dosadny komentarz”, “bylo blisko, ale”, “czekamy 25 lat i jeszcze poczekamy”, “(…) nie wie, co siÄ™ dzieje”, “dyskwalifikacja!”, “smutne pożegnanie”, “nie wierzÄ™”, “dramat polskich koszykarzy”, “(…) szÅ‚y jak burza, wtem paraliż”, “dramatyczna koÅ„cówka”, “(…) zaprzepaÅ›ciÅ‚a medalowÄ… szansÄ™” …

Mam dziwne wrażenie deja-vu – że niby gdzieÅ› to widziaÅ‚em, że niby coÅ› takiego już siÄ™ dziaÅ‚o… Åšwiat siÄ™ zmienia, Amerykanie dalej z Chinami prowadzÄ… cichÄ… walkÄ™ o to, kto zdobÄ™dzie wiÄ™cej medali, a Polska dalej czeka na medale i ‘piÄ™knie’ walczy, żeby na koÅ„cu polec.

W ramach tego deja-vu zapraszam do przeczytania moich wpisów z roku 2008 – mojej pierwszej olimpiady oglÄ…danej w Chinach 🙂 Wpisy, w ogólnej wymowie, wciąż sÄ… aktualne 😉

Czekając na medal Polaków

Beijing 2008 – jest i medal

Poniższy zaś wpis dedykuje naszym pływakom, tym, co to musieli opuścić Japonię jeszcze zanim rozpoczęły się zmagania:

Jak trener pierwszej klasy Walery Z. Henryka W, asystenta drugiego masażysty, o radę pytał i co z tego wynikło

— — 

Drogi Czytelniku – zachęcam do subskrypcji, dzięki której będziesz wiedział, kiedy pojawia się nowy wpis.